Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
siedzimynajednejwiosceikilkunastusłobodach,
aznamiitajeszczejejmościankanaopiece.
Namiestnikazdziwiłytesłowa,gdyżsłyszał
wŁubniach,żeRozłogibyłyniemałąfortuną
szlachecką,apowtóre,żenależałyongidokniazia
Wasyla,ojcaHeleny.Niezdałomusięjednakrzeczą
stosownąpytać,jakimsposobemprzeszływręce
Konstantynaijegowdowy.
–Tojejmośćpanipięciumaszsynów?–zagadnąłpan
RozwanUrsu.
–Miałampięciujaklwów–rzeczekniahini–ale
najstarszemu,Wasylowi,poganiewBiałogrodzieoczy
wykapalipochodniami,odczegomuteżirozumsię
nadwerężył.Gdymłodzipójdąnawyprawę,jasama
wdomuzostaję,znimtylkoizjejmościanką,zktórą
większabiedaniżpociecha.
Pogardliwyton,zjakimstarakniahinimówiłaoswej
synowicy,takbyłwidoczny,żenieuszedłuwagi
porucznika.Pierśmuzawrzałagniewemiomałonie
zakląłszpetnie,alesłowazamarłymunaustach,gdy
spojrzawszynakniaziównęujrzałprzyświetleksiężyca
oczyjejzalanełzami...
–Cowaćpanniejest?czegopłaczesz?–spytał
zcicha.
Kniaziównamilczała.
–Janiemogęznieśćłezwaćpanny–mówiłpan
Skrzetuskiipochyliłsiękuniej,awidząc,żestara
kniahinirozprawiazpanemRozwanemUrsuinie
patrzywjegostronę,nalegałdalej:
–NaBoga,przemówchoćsłowo,boBógwidzi,
żeikrew,izdrowiebymoddał,byleciebiepocieszyć.
Nagleuczuł,żejedenzjeźdźcównapieragotak
silnie,żeażkoniepoczynająsiętrzećbokami.
Rozmowazkniaziównąbyłaprzerwana,więcpan
Skrzetuskizdziwiony,aleirozgniewany,zwróciłsię
kuśmiałkowi.
Przyświetleksiężycaujrzałdwojeoczu,które
patrzyłynaniegozuchwale,wyzywającoiszyderczo
zarazem.
