Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Naszekoszaryskładałysięzsześciutakich«okrętów»,ustawionych—jakflota—podwa
oboksiebie.Zmojegomogłemwidziećtylkogórnerzędy.Zanimi—nic.Wktórymkolwiek
kierunkubymniespojrzał,innedomyznajdowałysiębardzodaleko,całkowicieniewidoczne.
Miejscowość,wktórejznajdowałysiękoszary,nazywałasięZhangiztobeioddalonabyła
odstacjikolejowejotrzydzieścikilometrów,cotutaj,podczasśnieżnejzimy,byłotaksamo
niebezpieczne,jakodległośćodkońcaświata.Dystansprawieniedoprzebycia,cotrzymiesiące
późniejrozstrzygnęłownaszejrodzinieożyciuiśmierci.
Towszystkomiałozwiązekzmamybrzuchem,którywostatnimczasiestałsiędziwnie
okrągły,izjejpytaniem,czynieżyczyłbymsobiebraciszka.Nierozumiałem,cowspólnego
miałotodziwnewybrzuszeniezbraciszkiem.Dzisiajbrzmitostrasznienaiwnie,alewtedy,
wlatachsiedemdziesiątych,wZwiązkuSowieckimoficjalnienicniemówiłosięnatematseksu.
Właściwiebrakowałojeszcze,żebynam,dzieciom,mówiono,żewielkiwujLeninsprowadza
dzieciznieba.Chybajednakniktbywtonieuwierzył.CoprawdawujLeninbyłdlanasjak
Bóg,ponieważżadnegoinnegobyćniemogło,alewiedzieliśmy,żeonniefruwawniebie,tylko
leżywMoskwiewmauzoleum,dobrzewidocznywszklanejtrumnie.Naukapolitykiniezaczęła
siędopierowszkole.Pierwszelekcjemiałemjużwprzedszkolu.
Jednaknapytaniemamyobraciszka,odpowiedziałembezdłuższegonamysłu:
—Tak,chcębraciszka!
—Ajakbędziedziewczynka?
—Nie,mamo,janiechcęsiostrzyczki!—wrzasnąłem.—Chcębrata!
Jakichłopiecwmoimwiekubyłdobrzenastawionydodziewczynek?Coprawdadziewczynki
zsąsiedztwanigdyniezrobiłyminiczłego,alestałbymsięprzecieżpośmiewiskiemwszystkich
kolegów,tegobyłemzupełniepewien.Nacholerękomusiostrzyczka?Brat,tocoinnego.Brat
to….brat.Byłemjednakbardzodumny,żerodziceradząsięmniewtakichsprawach.
—Dobrze—powiedzielipewnegodnia.—Terazmusimypilnieoszczędzaćpieniądze.
Akiedybędziemyichmiećwystarczającodużo,pojedziemynatargiprzywieziemycibraciszka.
Postawiliwkuchninakredensieskarbonkęicowieczórwkładalidoniejkilkakopiejek,
czasaminawetcałegorubla.Naturalnieijapragnąłemsiędotegoprzyczynić.Jakjuż,
topowinnosięnazbieraćtyle,żebywystarczyłonawspaniałyegzemplarzbrata.Ponieważnie
dostawałemodrodzicówżadnegokieszonkowego,uspokajałemswesumieniepieniędzmi,które
zostawałymizresztyzakupów.Mamapozwalałamizatokupowaćsłodycze,lecz
jawspaniałomyślniezrezygnowałemztegoprzywileju.Najważniejszebyło,żebyjaknajprędzej
dostaćbraciszka.
Kiedywreszcieprzyszedłwymarzonydzień,mamaitatawyjechali,jednakbezemnie.Spałem
wtedywmoimłóżeczkuidopieronadrugidzieńdowiedziałemsię,cosięstało.Wcalenie
pojechalinatarg,jakmówili,tylkodoszpitala.«Dlaczegodoszpitala?—zastanawiałemsię.
—Przecieżwszpitaluniczegoniesprzedają,ajużnapewnobraciszków».Bólematkiprzyszły
akurattejnocy,kiedyprzezkrajprzetoczyłasiępotężnaśnieżyca,jakiejnajstarsiludzienie
pamiętali.Braciszekmeldowałsięgwałtownieiwkrótkichodstępachczasu,trzebabyłosię
spieszyć,tylkożewWojskowymOśrodkuZdrowianiebyłoakuratanilekarza,aninawet
pielęgniarki”.
Wnocyz24na25marca1976rokuWładimirRodionowiczKliczko,całyoblepionyśniegiem,
wpadłdojednostkigwałtownie,jakszalejącanazewnątrzzamieć.
—Podiwiłow,Kowaliow,wskakujcienatychmiastdogazika!—wydałkrótkirozkaz.—Moja
żonarodzi,doszpitalatrzeba…—dodałniecołagodniejszymgłosem,widzączdziwione
spojrzeniażołnierzy.
ZatrzymalisiękrótkoprzeddomemKliczków,pakującdosamochoduzapasowykanister
zbenzynąiwijącąsięwbólachNadieżdę.ObokniejnatylnesiedzeniewcisnąłsięWładimir.
UchodzącyzanajlepszegokierowcęwjednostcePodiwiłowwrzuciłpierwszybiegiwyruszyli
wstronęodległegookilkadziesiątkilometrówSemipałatyńska.
Podróżprzezśnieżnepiekło.Wołodymyr
