Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
1.5.Bazyfunkcyjne
39
podobniejakniemastandarduichnazewnictwa.Jesttojednoz„po-
kręteł”naaparaciestanowiącympakietprogramówdoobliczeńkwan-
towo-chemicznych,któregoopanowaniewymagapewnegodoświad-
czeniaobliczeniowego.Obowiązująprzytymnastępującezasady:
•najczęściejstosowanewchemiiobliczeniowejbazyfunkcyjne
konstruowanesązkartezjańskichfunkcjiGaussa(ang.Gau-
ssian-typeorbital,GTO)postaci:
ξk(r)=Nx
mynzoexp(−0r2),
(1.44)
cowynikazłatwegowyznaczaniaodpowiednichcałekzfunk-
cjamitegotypu.Niesątojednaknajlepszefunkcjedoopisu
atomówicząsteczek,ponieważnieodtwarzajądobrzefunkcji
falowejnajądrzeiwdalekiejodległościodniegowprzeciwień-
stwiedofunkcjitypuSlatera(ang.Slater-typeorbital,STO),
wktórychczynnikeksponencjalnymapostaćexp(−Cr)(rys.
1.4).Możemyjednaktemuzaradzićprzezużywaniekombinacji
liniowychfunkcjitypuGaussa,takbyjaknajlepiejodtwarzały
onewłaściwościfunkcjitypuSTO;
Rysunek1.4.WykresfunkcjiSlatera(STO)odpowiadającejścisłejfunkcjifalo-
wejdlaatomuwodoruorazpróbyjejprzybliżeniaprzezjednąfunkcjęGaussa
(STO-1G)orazkombinacjędwóch(STO-2G)itrzech(STO-3G)funkcjiGaus-
sa.ImwiększaliczbafunkcjiGaussazastosowanadoprzybliżeniafunkcjiSlatera,
tymkształtfunkcjibardziejzbliżonydofunkcjiścisłej,awięcjakośćuzyskanych
wynikówcorazlepsza(aleikosztobliczeńrośnie)
