Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
po​ka​zu​jączęby.
GdywreszcieRomeoosunąłsięnaziemię,Mariuszlekkoprychnął,
zacootrzymałkuksańcawbokodżony,którazrobiławielkieoczy,
upominającgozazachowanierodemzpodstawówki.Sekundymijały,
aaktornadalleżałnaziemi,tylkodwarazylekkosięporuszył,jakby
de​li​kat​niepod​ska​ku​jąc,alepóź​niejza​marłzu​peł​nie.
–Wkońcudo​brzegra–szep​nąłżo​niewprostdoucha.
Onajednaktegonieskomentowała.Patrzyłanascenę,uważnie
obserwującrozwójzdarzeń.RomeaiJulięwidziaławteatrzetrzyrazy
itascenani​gdynietrwałatakdługo.
Minutydłużyłysięniemiłosiernie,awszyscyprzypatrywalisię
głównemuaktorowi.Wpewnymmomenciejednazaktorekpobladła.
Byłotowidaćmimodzielącychichkilkumetrów.Kobietazaczęłasię
nerwoworozglądać,aposaliprzeszedłpomruk.Wmiaręspokojne
na​strojewśródwi​dzówzmą​ciłprze​raź​liwykrzykko​gośztyłu:
–Onnieżyje!
Momentalniewszyscysiedzącynawidownipochylilisiędoprzodu,
akilkaosóbwstało.Każdypróbowałdostrzec,czypierśaktoraunosi
sięrytmicznie,jednaktajakzaklętanieporuszałasięnawet
omi​li​metr.