Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Je​stempsy​cho​te​ra​peu​tą–wy​ja​śnił.
–Psy​cho​lo​giem?
–Le​ka​rzemdu​szy.
–Tojestja​kaśróż​ni​ca?–spy​ta​łazcie​ka​wo​ścią.
–Po​wie​dział​bym,żera​czejtak.
Li​vięAn​to​niet​tęjesz​czebar​dziejtoza​in​try​go​wa​ło.
–Czyna​praw​dęmoż​nale​czyćdu​sze?
–Chciał​bymumiećciod​po​wie​dzieć.–Gio​van​niuśmiech​nąłsię.
–Umówmysię,żektóregośdniawyjaśniszmitolepiej
naspo​koj​nie–po​wie​dzia​ła.
Zabrzmiałotojakobietnicaalbozaproszenie.Miaławewłosach
wstążkę,takinawykzmłodości.Kiedysiężegnali,wjejoczach
przemknąłjakiśbłysk.GiovanniposzedłdalejulicąGrimaldiego
iruszyłwdółażnaplacŚwiętegoRocha.Mimisiedziałprzeddomem
naswoimkrzesełkuiwyplatałsprawnymirękamikoszyki,które
późniejsynPierosprzedanatargu.Zimnywiatrzpółnocyzawiewał
odstronykasztanowegolasku,nienapotykającnażadneprzeszkody
wzdłużbitejdrogi,kończącejsięnieopodalziemnegonasypu.Mimi
pozdrowiłgoizaprosiłnakawęwzmocnionąanyżówką.Znał
gooddziecka,aleteraztraktowałzpewnymrespektem,jakby
dokońcaniewiedział,zkimmadoczynienia.Giovanniprzysiadłsię
doniego.Wychowałsięwtejdzielnicy,aterazwidziałjąopustoszałą
ipo​zba​wio​nąsmar​ka​czykrę​cą​cychsiędo​ko​ła.
Podrugiejstronieulicy,nalewoodwybrukowanegoplacu,
znajdowałasiębramaliceumogólnokształcącego.Okołopołudniaplac
wypełniałsięuczniami.Lubiłwychodzićotejporzednia,wtedy
wracałotużycie.Śmiechyiradośćmłodzieżypodnosiłygonaduchu,
sprawiały,żeczułsięmniejobco.Wypełniałypustkętychuliczek,
ska​za​nychnawy​nisz​cze​nie,tak​żewjegopa​mię​ci.
Pocotuwró​cił?Cochciałod​na​leźć?Mat​kijużniema,alejegodom
pozostałjedynymmiejscemmogącymmuzapewnićjakieś
schronienie,domzestarymipokojami,którewciążudzielały
mugościny.PomógłMimiemuprzeciągnąćsznurekgrubościpowrozu
międzysplotamimiękkiegojeszczedrewna,potemwypiłkawę
ipożegnałsięznim.Uderzyłgogwałtownypowiewwiatru.Ruszył
wdrogępowrotną,chowającsięcaływkurtce.Smakanyżuwustach
to​wa​rzy​szyłmudosa​me​godomu.