Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Chceszmicośpo​wie​dzieć?–spy​ta​łatym​cza​semVin​cen​zi​na.
–Nie.
–Jaksięna​praw​dęczu​jesz?
–Do​brze.
–Dlaczegozemnąnierozmawiasz?–zapytałaprzygnębiona
mat​ka.
–Prze​nieśmniedoin​ne​gopo​ko​ju–wy​szep​ta​łaMa​ria.
–Za​cze​kaj​myjesz​czeparędni.
–Chcęwi​dziećświa​tło.
–Jeszczekilkadniipozwolęciwyjść.Przeniosęciędomojego
po​ko​ju,dodu​że​gołóż​ka.
–Nie,dotwojegopokojunie–oświadczyładziewczynacichym
ina​gleła​mią​cymsięgło​sem.
–Cze​munie?
–Chcębyćwmoimpo​ko​ju.
–Nie,mojacór​ko.Tonie​bez​piecz​ne.
–Chcęczućpowietrze,mamo!–zawołałapoirytowana.–Chcę
powietrza,rozumiesz?Powietrza!Chcępowietrza!Niechcętubyć.
Po​wie​trza,bra​ku​jemipo​wie​trza.–Od​kry​łasię,jak​bysiędu​si​ła.
–Nietrzymajmnietudłużej!Pozwólmiwyjść.Namiłośćboską,
mamo,wy​puśćmnie!
Vin​cen​zi​naprzy​sia​dłanałóż​kuiwzię​łająwob​ję​cia.
–Przytulsię,przytul–powiedziała,alecórkapróbowałasię
oswobodzićztegoczułegouścisku.–Nieodpędzajmnie–błagała
matka.–Nieodpędzajmnie.Zostańmytak.Uspokójsię.–Pogłaskała
jąpowłosachikilkarazyucałowała.–Przejdzieci,wiesz?Niemartw
się.
–Kie​dy?–za​py​ta​łaMa​ria.
–Jużnie​dłu​go.
Dziew​czy​naza​nio​słasiępła​czem.
–Nieprzy​pro​wa​dzajtuwię​cejni​ko​go–rze​kła.
–Po​trze​bu​jeszpo​mo​cy.
–Nieprzy​pro​wa​dzajtuwię​cejksię​dzaEdo​ar​da.
–Ależonciękocha.Ontorobidlaciebie.Chce,żebyśsiędobrze
po​czu​ła.
–Tak,alemówimirze​czy,poktó​rychźlesięczu​ję.
–Co?
–Całetoko​ściel​nega​da​nie.
–PrzecieżtoBożebłogosławieństwa,Mario.Onmodlisię
zacie​bie.