Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Tak,aleob​wi​niamniezato,cosiędzie​je.
–Nie,źlegorozumiesz.KsiądzEdoardochcetylko,abyśsię
do​brzeczu​ła.
–Nieprzy​pro​wa​dzajgotuwię​cej.
–Nie.
–Niewzy​wajgowię​cej,mamo.
–Nie,alemu​siszmipo​wie​dzieć,mu​siszmnieza​wszeza​wo​łać.
–Mocnoprzytuliłajądosiebie.–Terazpołożęsięprzytobie.
Je​stemza​wszeztobą,więcniccisięjużniesta​nie.
Mariaodwróciłagłowę.Wiedziała,żetoniemożliwe,aleprawdą
byłotakżeto,iżodkilkudniniesłyszałajużgłosów.Terazjednak
bardziejbałasięsnów,zmarłych,którzyjąnawiedzali,pukali,żeby
wejść,ukazywalisię,zapierającjejdechwpiersiach,aleinie
po​zwa​la​jącjejsięobu​dzić.
–Zjeszka​szy?–za​py​ta​łamat​ka.
–Nie.
–Ka​wa​łekchle​ba,przy​najm​niejcośpo​żyw​ne​go.
–Nie,mamo.
Vincenzinapoddałasię,przykryłacórkękołdrąipowiedziała,
żewracanadółdokuchni.Wzięłatacęiwyszłazpokoju.Zostawiła
drzwiotwar​te.