Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Krótkieomówienietreścizawartychwposzczególnychrozdziałach
17
Narozwójtożsamościmajązatemwpływ:samczłowiek(zewszystkimiatrybutami
człowieczeństwa),jegomiejscewstrukturzespołecznej,odgrywanerolespołeczneoraz
systemwartościkultury,wktórejuczestniczy,atakżezmieniającesięotoczenieprzyrod-
nicze,społeczneikulturowe.WrozdzialeprezentujemyopracowanyprzezPąchalską,
BednarkaiKaczmarka(2020)zgodnyzteoriąmikrogenetycznąmodeltożsamości.Auto-
rzystwierdzają,żetożsamośćindywidualna(jednostkowalubosobista)człowieka
madwojakąistotę,czylijestto:
1)procespsychiczny,któryrozwijasięwpowiązaniuzwłasnymJajakopodmiotem
iJajakoprzedmiotemwłasnegopoznania;
2)specyficznystanumysłu,będącyrezultatemtegoprocesu.
Wtakimujęciugłównąrolęwrozwojutożsamościindywidualnejczłowiekaodgry-
wają:
1)samaosoba,tzn.istotaobdarzonażyciembiologicznym,psychicznymiduchowym,
czylizdolnościądoprzeżyciametafizycznego;
2)własneJatejosoby,zagnieżdżonenietylkoworganizmie,aletakżewspołeczeń-
stwieikulturze;
3)zmieniającesięotoczenieprzyrodnicze,społeczneikulturowe,wktórymta
osobażyjeiktórewspółtworzy.
Szczególnąfunkcjępełnitusystemwartości.Dlategowięcejmiejscapoświęciliśmy
tożsamościreligijnej,m.in.zuwaginajejpowiązaniezkodeksamiregułmoralnych.
Prezentujemytuprowadzonenaświecieeksperymentyukazująceneurologicznepod-
łożezasad,ocenidecyzjimoralnych.Podejmujemyrównieżzagadnienietożsamości
człowieka,któryzmarł.Problemtenniejestwcaleoczywistyiwiążesięm.in.zwie-
rzeniamiróżnychreligiidotyczącymiformżyciapośmierci.Pomijającwszelkieinter-
pretacjereligijne,poczłowieku,któryzmarł,pozostająjednakzwiązaneznimosoby
iobiektytożsamościotwórcze(np.potomstwo,osobybliskie,przedmiotymaterialne
czyteżwytworyekspresjitwórczej).Dziękipamięciludzkiejozmarłymijegodokona-
niachpozostająelementy,którezażyciabudowałyjegotożsamość.Nakoniecrozdziału
zwracamyuwagęnapotrzebępozostawieniaposobieświadectwaswojegoistnienia,
którezapewnizmarłemupamięćonimsamympojegośmierci.Głębokisensnadaje
temustwierdzeniurysunekKrystynyHaburyobrazującyfragmentHoracjańskiejpieśni:
Nonomnismoriar.
Rozdziałósmy,zatytułowanyJakodnaleźćsiebie,poświęciliśmyosobistymwspo-
mnieniomświatowejsławyneurologa,profesoraSalvatoreDiMauro,któryprzezwy-
ciężyłpoważnenastępstwaprzebytegoudarumózgu.ProfesorSalvatoreDiMauro
zColumbiaUniversitywNowymJorkujestodkrywcądziewięciunowychchoróbgene-
tycznych.Jegowspomnieniasąbardzocennymmateriałemzarównoklinicznym,jak
inaukowym.Dająnambowiemwglądwprzeżyciachorego,któryprzebyłurazmózgu,
ukazująjegolęki,cierpienieiwalkęoodzyskanieutraconejsprawnościiwłasnegoJa.
Jednocześniestanowiąoptymistyczneprzesłanie,żedziękiciężkiejpracysamegocho-
regoorazzespołuterapeutycznegomożliwajestodbudowautraconejtożsamości,atym
