Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
RozdziałX.Jakokartymajązawszesłuszność.
Zwolnionydopilnowaniakonia,JanRobertomackiemposzukał
schodów,którychpołożeniewskazałmuSalvator,zapowrotem
zpolicji,jegopierwszegozastawszynaposterunku.
NawidokSalvatora,staraporzuciłakartyzgłębokiem
westchnieniem;psypowróciłydopudła,wronazasiadłanabelce.
GdyzkoleiwszedłJanRobert,zobaczyłwięctylkogrupę,która
zewzględunaswąmalowniczość,byłabyucieszyłajegoprzyjaciela
Petrusaiktóradlategożsamegoprzymiotuzajęłanatychmiastjego
sercepoety.
Brocantazwidocznymniepokojemoczekiwała,copowieSalvator.
Dzieciuśmiechałysiędoniego,jakodoprzyjaciela,alekażde
zinnymwyrazem.UBabolinawyraztenoznaczałfiglarność,uśmiech
Różybyłmelancholijny.
AlekuwielkiemuzdziwieniuBrocanty,Salvatorzdawałsięnie
zwracaćżadnejuwaginato,cosięstało.
–Brocanto?zapytał,jaksięmaRóża.
–Dobrze,panieSalvatorze,bardzodobrze!odpowiedziaładziewica.
–Janieciebiepytam,niebożątko,aletękobietę.
–Onakaszletrochę,panieSalvatorze,rzekłastara.
–Czylekarzbył?
–Był,panie.
–Icóżpowiedział?
–Żeprzedewszystkiemtrzebaopuścićtomieszkanie.
–Dobrzezrobił,żecitopowiedział,jacitooddawnamówię,
Brocanto.Potemsurowiejimarszczącbrwi:Dlaczegotodziecko
majeszczenogigołe?zapytał.
–Niechcewłożyćanipończoch,anitrzewików,panieSalvatorze.
–Czytoprawda,Różo?zapytałmłodzieniecłagodnie,tonem
jednakżeniewolnymodwyrzutu.
–Janiechcęwłożyćpończoch,ponieważmamtylkogrube
pończochywełniane;niechcęwłożyćtrzewików,bomamtylko
zgrubejskóry.
–DlaczegoBrocantaniekupicipończochbawełnianychibucików
kozłowych?
–Botozadrogo,panieSalvatorze,ajajestemubogą.
–Myliszsię,niejesttakdrogo,rzekiSalvator,akłamiesz,bonie
jesteśubogą.
–PanieSalvatorze?
–Cicho!Iuważajdobrze!
