Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wypukłejwpośrodku,codowodziniepospolitejczystościrasy.
–Czegotytakwarczysz,Ponury?–rzekłaBlanka,zlekka
pociągnąwszygozauszy–no,mójdobrypsie?
–Biednezwierzę,zawszetakniespokojne,kiedyDagobertaniema.
–Prawda,zdajesię,żewieotem,iżwięcejjeszczepilnowaćnas
wtedypowinien.
–Siostro,Dagobertspóźniłsiępowiedziećnamdobranoc.
–PewnokarmiJowialnego.
–No!tomiprzypomniało,żeśmyniepowiedziałydobranoc
naszemustaremuJowialnemu.
–Mocnomnietomartwi...
–Prawda,takiwesoły,kiedynamliżeręce...Zdajesię,żedziękuje
zanaszeodwiedziny...
–Szczęście,żeDagobertpowiemudobranoczanas.
–DobryDagobert!zawszenamizajęty;jakonnaspsuje...Mysobie
próżnujemy,aonciąglekłopoczesię...
–Leczjakżetemuzaradzić?
–Jakienieszczęście,żeniejesteśmybogate,mogłybyśmyzapewnić
muniecoodpoczynku!
–Bogate!...my...niestety!mojasiostro...zawszetylkobędziemy
biednemisierotami.
–Aleprzecieżtenmedalik?
–Zapewne,jakaśnadziejaprzywiązujesiędotego;inaczejnie
wybrałybyśmysięwtakdalekąpodróż.
–Dagobertobiecałnamwszystkosiejszegowieczora.
–Idziewczynamówićdalejniemogła.
Dwieszybywokniestrzaskałysięzwielkiemłoskotem.
Sieroty,krzyknąwszyprzestraszone,rzuciłysięwobjęciajedna
drugiej,apiesszczekajączewściekłościąrzuciłsiękuoknu...
Blade,drżące,bezwładnezprzestrachu,objąwszysięnawzajem,
dwiesiostrystłumiłyoddech;zdjętetrwogą,nieśmiałyrzucićokiem
wstronęokna.
Ponury,oparszyprzedniełapyookno,nieprzestawałszczekać
zajadle.
–Niestety!...cóżsięstało?zcicharzekłysieroty–atuDagoberta
niema...
PotemRózianagleschwyciwszysiostręzarękę:
–Słuchaj...słuchaj...ktośidzieposchodach.
–MójBoże!...zdajemisię,żetonieDagobertachód,czysłyszysz
jakciężkiestąpanie?
