Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
4
Receptory:budowaifunkcja
Wtymrozdzialeomówimybudowęorazfunkcję,jakąpeł-
niąreceptory.Wpływlekównareceptoryzostałomówiony
wrozdziale8iinnychrozdziałachwcałymtekście.
4.1.Rolareceptora
Wmedycynie,zdecydowanienajważniejszymicelamidzia-
łanialekówreceptorybiałkowe.Mająswójudziałwpo-
wstawaniutakichdolegliwościjakból,depresja,choroba
Parkinsona,psychoza,niewydolnośćserca,astmaorazwiele
innychproblemów.Awięc,czymtereceptoryijakfunk-
cjonują?
Wzłożonymorganizmiemusiistniećsprawnysystem
komunikacjimiędzykomórkami.Przecieżgdybyposzcze-
gólnekomórkisercakurczyłysięwróżnymczasie,niemia-
łobytożadnegosensu.Sercebyłobywtedychwiejnąmasą,
zupełnieniespełniającąswojejpodstawowejfunkcjipompy.
Abywszystkiekomórkimięśniasercowegokurczyłysię
wtymsamymczasie,jestniezbędnakomunikacjamiędzy-
komórkowa.Tosamodotyczywszystkichorganówitkanek
organizmu,jeślimająonedziałaćwskoordynowanyikontro-
lowanysposób.
Zakontrolęikomunikacjęodpowiadająprzedewszyst-
kimmózgirdzeńkręgowy(ośrodkowyukładnerwowy,
ang.thecentralnervoussystem).Todziękinim,zapośred-
nictwemrozległejsiecinerwów,odbieraneorazwysyłane
informacje(rys.4.1).Dokładnymechanizm,zapomocąktó-
regonerwyprzesyłająinformacjezostałszczegółowoprzed-
stawionywZałączniku4.Natymetapienauki,wystarczy
wiedzieć,żeinformacjajestimpulsemelektrycznym,który
przemieszczasięwwzdłużkomórkinerwowej(neuronu)do
określonegocelu,nieważne,czyjesttokomórkamięśniowa,
czyteżwłóknonerwowe.
Gdybyjednakprzenoszenieinformacjipolegałotylko
natym,trudnobyłobysobiewyobrazić,wjakisposóbleki
mogłybywpływaćnatakisystemkomunikacji.Jednacecha
tegosystemujestistotnadlazrozumieniasposobudziałania
leku.Otóżwłóknanerwoweniebezpośredniopowiąza-
nezeswoimikomórkamidocelowymi,leczkończąsiętuż
przednią.Odległośćjestmaleńka,ok.100Å(10nm),ale
jesttoprzestrzeń,którejimpulselektrycznyniejestwstanie
przeskoczyć.
Dlategomusiistniećmetodaprzenoszeniainformacji
przezszczelinęmiędzyzakończeniemnerwuakomórkądo-
celową.Rozwiązaniemproblemujestuwolnienieprzekaźni-
kachemicznego,zwanegoneuroprzekaźnikiem,zkomórki
nerwowej(rys.4.2).Pouwolnieniuprzekaźnikchemiczny
dyfundujeprzezszczelinędokomórkidocelowej,gdziewią-
żesięioddziałujezespecyficznymbiałkiem(receptorem)
osadzonymwbłoniekomórkowej.Procesprzyłączenianeuro-
przekaźnikadoreceptoraprowadzidowywołaniakaskady
efektówwtórnych,copowodujealboprzepływjonówprzez
błonękomórkową,alboaktywację(lubdezaktywację)enzy-
mówwewnątrzkomórkidocelowej.Wówczasnastępujeod-
powiedźbiologiczna,takajakskurczkomórkimięśniowejlub
aktywacjametabolizmukwasówtłuszczowychwkomórce
tłuszczowej.
Langley,jakopierwszy,w1905rokuwysnułwniosek
oistnieniureceptorów.Dotegomomentuuważano,żeleki
hamująuwalnianieneuroprzekaźnikazneuronu.Jednak
Langleywykazał,żepewnekomórkidocelowemogłyzarea-
gowaćnanikotynę,nawetgdyneuronyzasilającetekomórki
byłymartwe.
Dotejporyrozważaliśmyproblemkomunikacjiko-
mórkowejzudziałemneuronówineuroprzekaźników,ale
komórkirównieżotrzymująkomunikatychemiczneod
krążącychhormonów.Iwtymprzypadku,receptory
odpowiedzialnezawiązanietychprzekaźnikówinformacji
orazwywołanieszereguefektówwtórnych.
Wrozdziale5omówimybliżejefektywtórneisposób,
wjakibędąonewywoływałydziałaniebiologiczne.Jednak
natenmomentważnejest,abypamiętać,żesystemkomuni-
kacjizależyprzedewszystkimodreakcjichemicznejiprze-
kaźnikachemicznego.Dlategoteżpowinnobyćmożliwe,
abyinnezwiązki(leki)mogływpływaćluboddziaływać
natenproces.
4.2.Neuroprzekaźnikiihormony
Znanychjestwieleróżnorodnychprzekaźników,które
działająnareceptoryiktóreróżniąsięznacznie,zarów-
nopodwzględembudowy,jakizłożonościstruktury.Nie-
któreneuroprzekaźniki,takiejakmonoaminy(np.acety-
locholina,noradrenalina,dopaminaiserotonina)lub