Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
16
2.Postępowaniezpacjentemambulatoryjnym
nościwnawiązywaniuwłaściwychrelacji.Należyzadaćsobiepytanie:czynie
jestemzbytzmęczony,przerażony,sfrustrowany(trudnoocośgorszegoodsfru-
strowanegoiprzerażonegolekarza),niedostateczniekompetentny?Dobrzejest
podjąćtrudzrozumieniachoregoispojrzeniazjegoperspektywy.Jeszczelepiej
umiećsiędostosować(oczywiściezzachowaniemzasadirozsądku)doróżnych
typówosobowości.
Lekarzowiniepowinnobrakowaćempatiiwstosunkudochoregowyrażają-
cegosmuteklublęk.Zespokojemnależyprzyjmowaćobjawyzniecierpliwienia,
anawetzłościzestronypacjenta.
Zarazemjednakniewolnorezygnowaćzestawianiawymagań,jakrównież
przedstawieniaswoichoczekiwańiograniczeń(lekarzaimedycyny).Dotyczyto
główniekontaktuzpacjentamilubichrodzinamitzw.roszczeniowymioraznp.
zchorymiwykazującymizachowaniaantyspołecznelubnarcystyczne.
Każdatrudnarelacjazpacjentempowinnabyćdlalekarzapowodemrefleksji
nadsposobemjejpoprawy.WartonatentematporozmawiaćzkolegamilCo
zrobić?Czegonierobić?Cozrobimyinaczejnastępnymrazem?
Piśmiennictwo
1.BorschelD.M.,DeFerT.M.:Approachtotheambulatorypatient.W:TheWashington
ManualofOutpatientInternalMedicine(red.T.M.DeFer).WoltersKluwer,Washington
2010l
2.MartinG.I.:Screeningandpreventionofdisease.W:Harrison’sPrinciplesof
InternalMedicine(wyd.18).McGraw-Hill,USA2011.